Για τους ανθρώπους που έχουν συνείδηση ότι η πρόοδος και ο πολιτισμός είναι μια αλυσίδα γεγονότων και που θεωρούν ότι η 17η Νοέμβρη και όλος ο αντιστασιακός αγώνας με τις επιμέρους ημερομηνίες, αποτελούν σημαντικούς κρίκους στην πορεία της χώρας προς τη Δημοκρατία, το 1^ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αχαρνών πραγματοποίησε την Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του σχολείου, γιορτή για την επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Τον πανηγυρικό της Ημέρας εξεφώνισε η Εκπαιδευτικός του σχολείου μας κα Μινάρδου Πετρούλα, η οποία μεταξύ άλλων τόνισε ότι: «Οι εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου προτρέπουν πάντα για στοχασμό για τα μηνύματα που τότε πρωτοεκφράστηκαν και σήμερα επαναπροσδιορίζονται, για όσα άλλαξαν και για όσα παρέμειναν τα ίδια.

42 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η ζωή έχει αλλάξει και φαντάζει μακρύς ο χρόνος. Μια ολόκληρη γενιά, όμως, έχει ανεξίτηλα σημαδέψει την εποχή εκείνη, κυρίως γιατί ήταν η κορύφωση της αμφισβήτησης μιας ολόκληρης εποχής και της σύγκρουσης με απάνθρωπους μηχανισμούς».

Τα παιδιά μετά από σχετική προετοιμασία και συντονισμό από τους εκπαιδευτικούς του σχολείου και υπό την καθοδήγηση των υπεύθυνων εκπαιδευτικών της εορτής κ. Παπαγεωργίου Ιωάννας, Μινάρδου Πετρούλας και Καρμπέρη Ευαγγελίας – Αθηνάς, διάβασαν αποσπάσματα κειμένων που σχετίζονταν με την περίοδο εκείνη και παρουσίασαν ποιήματα και τραγούδια που μετέφεραν τον παλμό της εποχής.  

  

Τη γιορτή παρακολούθησαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον οι γονείς και οι κηδεμόνες των μαθητών, που για άλλη μια φορά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του σχολείου.

Στο τέλος το λόγο πήρε ο Διευθυντής του σχολείου που, αφού επαίνεσε τους μαθητές για την επιτυχία τους στην παρουσίαση της εορτής και ευχαρίστησε τους εκπαιδευτικούς για τη συμμετοχή τους και τους γονείς για την παρουσία τους, τόνισε ότι:

 «Κάθε χρόνο το Πολυτεχνείο ακούει και μιλάει. Άλλοι το ακούν κι άλλοι όχι. Κραυγές και ψίθυροι, σιωπές και πληγές, μνήμες και αποστροφές, κριτική και γκρίνιες, θέσεις και αντιπαραθέσεις,  ερμηνείες και παρερμηνείες. Αυτό είναι το Πολυτεχνείο. Όλα αυτά, όμως, φαίνονται σαν όαση ζωντάνιας μέσα σε μια έρημο αποβλάκωσης και τέλματος. Όλα αυτά – και πολλά άλλα –  είναι η απόδειξη, χωρίς ερωτηματικό, ότι το «Πολυτεχνείο ζει», κι αυτές τις μέρες της ανάμνησής του, μέρες αποκαλυπτικές, μέρες βίας και αυθαιρεσίας, μέρες αναβρασμού, μέρες αυτοκριτικής και αντιπαραθέσεων,  μας κάμει το τελευταίο – και πιο απρόσμενο – δώρο  του, που είναι η αναβίωση του κεντρικού συνθήματός του για να διεκδικήσουμε  ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ όχι μόνο Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία για όλους, αλλά και Υγεία – Εργασία  – Κατοικία και δικαίωμα στο όνειρο για όλους».