Στις 27 Οκτωβρίου 2015 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του 1^ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Αχαρνών, με τη συμμετοχή των μαθητών και των εκπαιδευτικών του σχολείου και την παρουσία των γονέων, πραγματοποιήθηκε εορτή για την Επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου 1940. 

Τον πανηγυρικό της ημέρας εξεφώνισε η Εκπαιδευτικός του σχολείου κα Καραβά Ελένη. Μεταξύ άλλων τόνισε πως: «70 χρόνια τώρα, γιορτάζουμε αυτή τη μέρα, τιμούμε όσους έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας και θαυμάζουμε τη δύναμη και το σθένος αυτών που τόλμησαν ν’ αντιτάξουν το θρυλικό ΟΧΙ, λέξη μικρή που λίγοι όμως έχουν το θάρρος να την προφέρουν σε στιγμές όπως εκείνη». 

Οι μαθήτριες και οι μαθητές του σχολείου με ιδιαίτερο παλμό απήγγειλαν ποιήματα σχετικά με την ημέρα και τραγούδησαν επίκαιρα τραγούδια.

Στο τέλος ο Διευθυντής του σχολείου πήρε το λόγο κι αφού επαίνεσε τους μαθητές για την προσπάθειά τους και την παρουσία τους κι αφού επαίνεσε τους εκπαιδευτικούς του σχολείου και τους καλωσόρισε για τη νέα σχολική χρονιά, επεσήμανε πως:   

«Σαράντα ολόκληρα χρόνια η ελλαδική κοινωνία ζούσε και συνεχίζει να ζει την ολοκληρωτική επιβολή του μηδενισμού. Έχει μηδενιστεί κάθε κριτήριο και αποτίμηση ποιότητας, αξιοσύνης, γλωσσικής ευαισθησίας, κάθε αίσθηση κοινωνικής υποχρέωσης, κάθε χαρά κοινωνικής συλλειτουργίας, κάθε εκτίμηση αισθητικών διαβαθμίσεων. Το μόνο που συνέχιζε να ζει άσβεστο ήταν το ευρωπαϊκό όνειρο, η έξωθεν σωτηρία. Σήμερα όλοι έχουμε διαπιστώσει ότι η συμμετοχή μας τελικά στην Ε.Ε. αποτελεί την αναίμακτη παράδοσή μας σε έναν υπερεθνικό οργανισμό, ο οποίος σε πλήρη αντίθεση με ό, τι διακηρύττει, έχει σαν σκοπό την επιβολή της βούλησης των ισχυρών της Ευρώπης. Για να λειτουργήσει το νέο αυτό σχήμα, απαιτείται – και η απαίτηση αυτή θα γίνει πιο έντονη αλλά και πιο επίσημη στο κοντινό μέλλον – να υπάρξει μια «ομογενοποίηση» των λαών της Ευρώπης με μέτρα εις βάρος των εθνικών αντίστοιχων χαρακτηριστικών και ιδιαιτεροτήτων προς χάρη της «κοινής Ευρωπαϊκής εθνικής ταυτότητας». Σκεφτείτε ότι σε άλλες εποχές αυτό το λέγαμε «κατάκτηση» και γράφαμε χρυσές σελίδες αγώνα και αντίστασης στην ιστορία μας. Σκεφτείτε, επίσης, ότι οι απειλές που δέχεται πανταχόθεν η πατρίδα μας, μπορούν από μόνες τους δυνητικά να αποτελέσουν κυριολεκτικά το τέλος του Ελληνισμού, γιατί είναι απειλές που χτυπάνε στην καρδιά όλων των χαρακτηριστικών που μας κράτησαν ζωντανούς σε άλλες δύσκολες ιστορικά περιόδους. Θα αφεθούμε, λοιπόν, στην εξαθλιωτική αυτή παρακμή, στην πανδημική αυτή ιδιοπάθεια και αποσύνθεση ή μήπως ήρθε η ώρα να εκπληρώσουμε και πάλι το εθνικό μας καθήκον με ένα σύγχρονο και ηχηρό ΟΧΙ;»