Οι πορτοφολάδες της ιστορίας δεν λείψανε ποτέ. Ούτε οι ηθικολόγοι της πολιτικής «φρονιμάδας» και «ωριμότητας». Έργο τους: Να σιδερώνουν τις μνήμες, να πλαστογραφούν την Ιστορία και να εξαφανίζουν κάθε μαρτυρία που μπορεί να αποδείξει πως, σε τούτα τα μέρη, υπήρξε κάτι παραπάνω από τη σιωπή, την ανοχή και τη δειλία.

Η ιστορία του Πολυτεχνείου είναι πρώτα απ’ όλα η ιστόρηση της άμεσης εισβολής του λαού στην πολιτική αρένα. Είναι η ιστόρηση της δημιουργικής ενέργειας του λαού για την απελευθέρωσή του και την αυτοοργάνωσή του.

Τι απόμεινε σήμερα από το Πολυτεχνείο; Η πολιτική εμπορία και καπηλεία, η εκφυλιστική πτώση και τα συντρίμμια της γενιάς του.
Οι μεγάλες φιλοδοξίες της Εξέγερσης έγιναν μικρές, οι ιδέες, τα διδάγματα και τα οράματα του Πολυτεχνείου μάς έγιναν βρόχος στο λαιμό. Σβήσαμε το παρελθόν για να απελευθερωθούμε από τα καθήκοντα του παρόντος. Το κενό που έμεινε το γεμίσαμε με μνημόσυνα και γαρύφαλλα, με γιορτές και πανηγύρια, με «λαϊκές αγορές».

Μακριά απ’ όλα αυτά, με σεβασμό στην ιστορία και την παρακαταθήκη, το 1ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αχαρνών, την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016 πραγματοποίησε στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του σχολείου γιορτή  του προς τιμήν της επετείου  της  ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Τον πανηγυρικό της ημέρας εξεφώνισε η εκπαιδευτικός του σχολείου μας κα Κουτρομάνου Θεανώ, η οποία μεταξύ άλλων τόνισε: «Γιορτάζουμε σήμερα και τιμούμε την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που η Πολιτεία καθιέρωσε να γίνεται στις 17 Νοεμβρίου, ως ημέρα απόδοσης τιμής σ΄ αυτούς που αγωνίστηκαν ενάντια στη δικτατορία. Από τον Απρίλιο του 1967 μια Χούντα συνταγματαρχών επέβαλε στη χώρα μας δικτατορία, με πρόσχημα δήθεν την αναγέννηση του έθνους και την προστασία του από αντεθνικές ιδεολογίες. Κατέλυσε το Σύνταγμα, τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών, επιδόθηκε σε συλλήψεις, φυλακίσεις, δίκες και βασανιστήρια. Ο λαός μας αντιτάχθηκε όμως από τους πρώτους μήνες με τη συγκρότηση αντιδικτατορικών οργανώσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι φοιτητές σ΄ όλη τη διάρκεια της επτάχρονης τυραννίας αποτέλεσαν την ψυχή του αγώνα για την κατάλυσή της. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ξεκίνησε από καθαρώς φοιτητικά αιτήματα και εξελίχθηκε σε Πανελλήνιο πόθο για ελευθερία. Όταν οι φοιτητές κατάλαβαν ότι τα αιτήματά τους ήταν αδύνατον να επιλυθούν από τους δικτάτορες, κλείστηκαν στις 14 Νοεμβρίου 1973 στο χώρο του Πολυτεχνείου και μετέτρεψαν τα συνθήματά τους σε πανελλήνια αιτήματα: Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία. Τους φοιτητές ακολούθησαν πολλοί σπουδαστές, μαθητές, οικοδόμοι και άλλοι εργαζόμενοι. Έγινε έτσι το Πολυτεχνείο οχυρό και φρούριο της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας». 

Τέλος, ο Διευθυντής του σχολείου κ. Καλτσούδης Κωνσταντίνος αφού έλαβε το λόγο και συνεχάρη τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς για την αρτιότητα της εορτής προσέθεσε:

«Σήμερα, βεβαίως, που από την καταγγελία της κατανάλωσης έχουμε φτάσει στην κατανάλωση της καταγγελίας, καταναλώνουμε και την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 στο χρηματιστήριο της πολιτικής εμπορευματοποίησης. Δεν αναδεικνύουμε τις ιδέες του Πολυτεχνείου, τα ουσιαστικά στοιχεία της Εξέγερσης που επιβεβαιώνουν τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα της κοινωνικής μετεξέλιξης προκειμένου να υπάρξει αμφισβήτηση και απόρριψη του κυρίαρχου προτύπου και δημιουργία ενός νέου  προτύπου/αντίληψης περί ανθρώπου-κοινωνίας, ώστε να προκύψει ένας νέος ανθρωπολογικός τύπος που θα λειτουργήσει ως φορέας μιας σαφούς και πειστικής πολιτικής πρότασης μέσα σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Δεν αναδεικνύουμε το γεγονός ότι στην Εξέγερση του Νοέμβρη αναδύθηκε η δυνατότητα ενός νέου ανθρώπου, του ανθρώπου όπου «βασίλειό του» θα ήταν η ελευθερία και η πραγματική δημοκρατία. Αποκρύπτουμε ότι το Πολυτεχνείο απελευθέρωσε ένα χείμαρρο κριτικής   ενέργειας   και   έδειξε   ότι   η  εξυπνάδα   και   η   φαντασία,  η  συλλογική διεκδίκηση   και   αυτενέργεια   θα   μπορούσαν   να   αλλάξουν   πραγματικά   τον   κόσμο, αν δοθεί βεβαίως η δυνατότητα για πραγματική ελευθερία.

Τι διεκδικούμε όμως φωνάζοντας ελευθερία; Διεκδικούμε την ενημέρωση όλων των συνανθρώπων μας για τις αληθινές δυνατότητες της ανθρώπινης κοινωνίας. Διεκδικούμε μια ουτοπία; Όχι, διεκδικούμε την καταστροφή της ουτοπίας που ζούμε σήμερα και την εφαρμογή του ωμού ρεαλισμού. Ωμός ρεαλισμός είναι η αλληλεγγύη, η ειρήνη, η συντροφικότητα, η εσωτερική ικανοποίηση από το «καλό». Ουτοπία είναι η προπαγάνδα, ο φασισμός, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, ο εκχυδαϊσμός, η παραπλάνηση, η εκμετάλλευση, ο σκοταδισμός, ο φανατισμός, ο στυγνός ανταγωνισμός, η βαρβαρότητα, η πολιτική αυθαιρεσία, ο φόβος και ο φθόνος».