Ο Μανόλης Αναγνωστάκης έγραψε:  «Νομίζω πως το Πολυτεχνείο τείνει πια να πάρει έναν ιστορικό χαρακτήρα, τύπου «Εθνικής Εορτής»… Αυτό δεν είναι ευχάριστο, ούτε δυσάρεστο. Είναι αναπόφευκτο» ή όπως λένε άλλοι περίεργο. Οι μαθητές/τριες και οι εκπαιδευτικοί του 1^ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Αχαρνών διοργάνωσαν ένα ιστορικό οδοιπορικό θέλοντας να αποδώσουν το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου χωρίς να τη δουν σαν «Εθνική Εορτή». Χωρίς επίσημους, δηλώσεις, στερεότυπα και εθνικές τυμπανοκρουσίες. Μόνο σαν έναν ύμνο στον αγώνα για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία... Ντύσανε με μουσική τα ποιήματά τους και προσπαθήσανε να ζωντανέψουνε εκ νέου εκείνες τις αξέχαστες ημέρες.

Ξεκινώντας το ιστορικό ταξίδι των αναμνήσεων, αυτά τόνισαν μεταξύ άλλων οι υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί της εορτής κυρίες Δήμου Κωνσταντίνου, Ντάναση Νικολίτσα, Πέππα Ιωάννα, Σιώζου Ελισάβετ και ο κύριος Κονταρίδης Χαράλαμπος.

Στο ταξίδι μνήμης συνέβαλαν οι μαθητές και οι μαθήτριες που διάβασαν επετειακή ποίηση καθώς και οι εκπαιδευτικοί Γιουμούκη Μαρία, Καλογηροπούλου Αικατερίνη, Κουκλάκη Σοφία, Μανιατέα Πηνελόπη, Κωστάκη Ελένη, Πίτση Αγλαΐα και Σμαραγδάκη Αναστασία.

Η κυρία Αποστόλου Μαρία επιμελήθηκε με ιδιαίτερη φροντίδα και ευθύνη τη μουσική διδασκαλία των τραγουδιών που ακούστηκαν.

Κλείνοντας, ο Διευθυντής του σχολείου κ. Καλτσούδης Κωνσταντίνος, αφού επαίνεσε μαθητές και εκπαιδευτικούς για την επιτυχία της εκδήλωσης, τόνισε μεταξύ άλλων:

«Σε κάθε περίπτωση η εξέγερση του Πολυτεχνείου και οι νεκροί του είναι ένα ιστορικό γεγονός. Η άρνηση να αντιμετωπίσει κανείς με ειλικρίνεια τη σκοτεινή πλευρά της δικής του ιστορίας, στο όνομα της «εθνικής συνοχής» και της «επούλωσης των πληγών», επιτείνουν τον ιστορικό αναλφαβητισμό ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Καθώς αυτή η γενιά δίνει τη μάχη για το μέλλον, είναι υποχρεωμένη να «πατάει» στο έδαφος της ιστορικής αλήθειας και όχι σ’ αυτή που της σερβίρουν οι οπαδοί του ιστορικού αναθεωρητισμού καθώς  και όλα τα ακροδεξιά μορφώματα που υποδαυλίζουν τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία.

«Φτάνει πια ο κακός ο λύκος! Πρέπει να λέμε όλη την αλήθεια στα παιδιά», έλεγε ο αείμνηστος Μανώλης Αναγνωστάκης.

Αν «ο αγώνας της μνήμης εναντίον της λήθης δεν είναι παρά ο αγώνας της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας», τότε οποιαδήποτε αναφορά στον Αντιδικτατορικό Αγώνα αποκτά σήμερα παρά ποτέ νόημα. Το Πολυτεχνείο θίγει ζητήματα που δεν αρέσουν σε όλους. Το Πολυτεχνείο δεν αποτέλεσε το τέλος των αγώνων, αντιθέτως έγινε αναπόσπαστο κομμάτι στο «λεξικό των αγώνων» που διαχρονικά συζητιέται. Συνέβαλε στον ερχομό της Δημοκρατίας, επομένως το πνεύμα του απλώνεται σαν πέπλο πάνω από όλα τα κοινωνικά προβλήματα που προέκυψαν από το 1974 έως σήμερα. Είναι μία πιθανότητα για το μέλλον. Όχι για επανάληψη-αντιγραφή, αλλά για εφαρμογή του πνεύματός του στις σύγχρονες εκδοχές. Όχι σαν καρικατούρα, αλλά σαν όψιμη λαϊκή-κοινωνική αναγκαιότητα, στο βαθμό που αναδεικνύει την αντίσταση, ως διαρκή αγωνιστική-συνειδητή στάση ζωής».